اصفهان شهر محله های تاریخی است. محله هایی که هرکدام مثل صندوقچه اسرار پُر از ناگفته های روزگار سپری شده مردم این دیار است.

در گشت بعدی تکیه‌گردی‌ام در تخت فولاد، به تکیه تویسرکانی می‌رسم. اذان مغرب از مسجد رکن‌الملک به گوش می‌رسد و نوری که در آن فضا تعبیه شده، زیبایی محیط را دوچندان کرده است.

مقبره میرفندرسکی در صحن تکیه، بر سکوی بزرگی و زیر تابش مستقیم خورشید قرار گرفته است. روبه‌روی سنگ مزار، اتاقی با پنجره‌های ارسی و شیشه‌های رنگی دیده می‌شود که فضایی دل‌ انگیز و روح ‌نواز پدید آورده است.

همه در اصفهان نام بهشت آیین به گوششان خورده است. مدرسه ای دخترانه با قدمتی بیش از یکصد سال. اما علت نامگذاری این مدرسه به نام بهشت آیین برای بسیاری از شهروندان اصفهان نامعلوم است.

در آستانه مدرن سازی و خیابان کشی های متعدد، یکی از اولین «فلکه ها» یا میدان های شهری اصفهان، دروازه دولت یا میدان امام حسین کنونی بود.

در نقشه ها و عکس های قدیمی اصفهان، کوچه ای به نام جهانبانی از دروازه دولت به سمت خیابان آمادگاه بین کاخ چهلستون هشت بهشت دیده می شود. با تعریض این کوچه، خیابانی به نام باغ گلدسته متولد شد که تا امروز هم پا برجاست.

تخت فولاد در هر گوشه و کنارش می‌توان پا به پای تاریخ قدم زد و به یاد آورد که چه روزگارانی سپری شده است و چه معماران خوش ذوق و خوش قریحه‌ای برای عالمان و مشاهیر تخت فولاد بقعه و تکیه ساخته‌اند.

میدان نقش جهان برای هر ایرانی و حتی گردشگران غیر ایرانی یک تصویر زنده از پویایی فرهنگ و تمدن یک ملت هزاران ساله است.

دلم می‌خواهد تخت فولاد را دیگر بار نظاره کنم و آجر به آجر آن را که قصه‌ای دیگرگونه از تاریخ دارد به تماشا بنشینم.

داستان به زمانی برمی گردد که اصفهان توسط شاه عباس به عنوان پایتخت انتخاب شد و قرار شد در سال 1006قمری در کنار مجموعه دولتخانه صفوی و میدان نقش جهان یک محور گردشگری بزرگ به نام چهارباغ بنا شود.