فیلم پیرپسر ساخته اکتای براهنی، نه صرفاً یک روایت سینمایی، که تفسیر بصری-فلسفی از اضطراب وجودی رمان برادران کارامازوف داستایوفسکی است؛

«پیرپسر» تلاشی متفاوت برای عبور از کلیشه‌های رایج سینمای ایران است؛ فیلمی که در لایه‌های عمیق روابط انسانی کمین می‌کند و جسارت را تا مرز آشفتگی پیش می‌برد.

فیلم «پیرپسر» ساخته پسر رضا براهنی پس از مدت‌ها در سینمای ایران بحث و توجهی ایجاد کرده که برای ادامه حیات سینمای مستقل اهمیت دارد.

امیرحسین ثقفی، کارگردان جوان سینمای ایران، تاکنون چند فیلم بلند ساخته است که عبارتند از: «مرگ کسب و کار من است»، «روسی»، «هلن» ، «مردی که اسب شد» ، «همه‌چیز برای فروش » و «کوچه ژاپنی‌ها».

اولین سوالی که پس از دیدن هر فیلم خوب است از خودمان بپرسیم این است که آیا دوست داریم آن را بار دیگر تماشا کنیم؟ «پیرپسر» از آن دسته فیلم‌هایی است که لایق آن همه تبختر و تکبرِ رسانه‌ای نبود.

سینما، این هنر جادویی، چیزی بیش از تصویر متحرک است. سینما زبان است، اما زبانی یگانه و جهان‌شمول که هر هنرمندی آن را به لهجهٔ خود ادا می‌کند.

فیلم ناتور دشت به کارگردانی محمدرضا خردمندان، داستان گم شدن یک دختربچه را در منطقه‌ای بومی به تصویر می‌کشد. این فیلم با الهام از یک رویداد واقعی ساخته شده که اوایل سال ۱۴۰۳ در یکی از روستاهای استان گلستان رخ داد.

تازه‌ترین پاتوق فیلم در آموزشگاه پارتاک به میزبانی مجید بدیع‌زاده برگزار شد و حضوری پررنگ از علاقه‌مندان سینما را گرد هم آورد. ابتدای نشست با نمایش فیلم «خاکستری» (۲۰۱۳) آغاز شد؛

فیلم سینمایی «پیر پسر» ساخته اکتای براهنی، به عنوان یکی از شاخص‌ترین آثار اجتماعی تابستان ۱۴۰۴ شناخته می‌شود.

فیلم «خانه ارواح» به کارگردانی کیارش اسدی‌زاده، تازه‌ترین نمونه‌ی ترکیب ژانر وحشت و کمدی در سینمای ایران است. ژانر وحشت که به عنوان یکی از قدیمی‌ترین و پرفروش‌ترین ژانرهای جهانی شناخته می‌شود، در ایران کمتر به شکل خالص ساخته شده است.