صدای خنده‌ی بچه‌ها از سالن اکران بیرون می‌آمد. همان لحظه‌ای که عروسک بامبولک روی پرده، دست‌هایش را باز کرد و به آرزوهای کودکان سلام گفت سالن پر از برق چشم‌هایی شد که خیال را باور کرده بودند، رویا و خیالی که در فیلم شهر آرزوها موج میزد.

یکی از فیلم هایی که در حال حاضر بر پرده سینماهای کشور و شهر اصفهان است ، فیلم قسطنطنیه نام دارد ، فیلمی که اکران آن چند روزی است آغاز شده اما نتوانسته اقبال بلندی داشته باشد.

هر چند در روزهای آغاز مهر هستیم، ماهی که همواره در فرهنگ ایرانی با مدرسه، آموزش و بوی کتاب نو همراه بوده است، بازخوانی برخی آثار ماندگار سینمای ایران بیش از پیش معنا پیدا می‌کند.

نقد و تحلیل فیلم «گوزن‌های اتوبان» به بهانه اکران در اصفهان؛ اثری که با رویکردی اغراق‌آمیز، نقد فضای مجازی را به سمت سیاه‌نمایی و دور شدن از واقعیت سوق داده است.

انتخاب فیلم «علت مرگ: نامعلوم» به‌عنوان نماینده‌ ایران در رقابت اسکار امسال، فرصتی دوباره برای نگاه کردن به این اثر درخشان و درعین‌حال بحث‌برانگیز فراهم آورده است.

فیلم پیرپسر ساخته اکتای براهنی، نه صرفاً یک روایت سینمایی، که تفسیر بصری-فلسفی از اضطراب وجودی رمان برادران کارامازوف داستایوفسکی است؛

«پیرپسر» تلاشی متفاوت برای عبور از کلیشه‌های رایج سینمای ایران است؛ فیلمی که در لایه‌های عمیق روابط انسانی کمین می‌کند و جسارت را تا مرز آشفتگی پیش می‌برد.

فیلم «پیرپسر» ساخته پسر رضا براهنی پس از مدت‌ها در سینمای ایران بحث و توجهی ایجاد کرده که برای ادامه حیات سینمای مستقل اهمیت دارد.

امیرحسین ثقفی، کارگردان جوان سینمای ایران، تاکنون چند فیلم بلند ساخته است که عبارتند از: «مرگ کسب و کار من است»، «روسی»، «هلن» ، «مردی که اسب شد» ، «همه‌چیز برای فروش » و «کوچه ژاپنی‌ها».

اولین سوالی که پس از دیدن هر فیلم خوب است از خودمان بپرسیم این است که آیا دوست داریم آن را بار دیگر تماشا کنیم؟ «پیرپسر» از آن دسته فیلم‌هایی است که لایق آن همه تبختر و تکبرِ رسانه‌ای نبود.