ویرانه‌های تورم تا امید رسیدن به ساحل امن

قایق‌های نجات اقتصاد کجاست؟

امروزه در صنعت کشتی رانی آپدیت شده و در دریاهای پرتلاطم کنون، قایق‌های نجات بادی قرمز رنگی طراحی شده‌اند که در لحظات بحرانی، جان مسافران و خدمه را از کشتی‌های در حال غرق شدن یا آتش گرفته نجات می‌دهند.

به گزارش پایگاه خبری سپاهان خبر; این یعنی جان شما به عنوان مسافر یا خدمه کشتی در هر رده ای که هستید مهم است و باید نجات یابید. همین انگیزه بهانه ای است تا چنین آپشن حیات بخشی را در اقتصاد اکنون پیگیری کنیم.

این گزینه یعنی قایق قرمز نجات می‌تواند شرایط نابسامان اکنون اقتصادی کشورمان را به ساحلی امن برساند؟ ولی چگونه؟ آیا چنین تعبیر یا امکانی وجود دارد؟

آیا دولتمردان ما توانایی طراحی چنین «قایق‌های نجات اقتصادی» را دارند تا مردم آسیب‌دیده از اقتصاد دلاریزه را از شعله‌های فقر، بی‌عدالتی و تورم افسارگسیخته نجات دهند؟ آیا این کالبد خالی از روح را که همه دولت‌های پیشین آن را به نحوی به‌سوی قبر هدایت کرده‌‌اند اندیشه‌ای برای چنین قایقی دارد؟ ند

متأسفانه، کشتی اقتصاد ایران سال‌هاست که در اثر تسلط اندیشه‌های معیوب اقتصادی و پیروی از نسخه‌های استعماری نهادهایی چون صندوق بین‌المللی پول و بانک جهانی، دچار حریق شده است. نتیجه این آتش‌سوزی، جزغاله شدن سفره و معیشت ملت ایران در کام تورم‌های لجام‌گسیخته است.

• ریشه‌های بحران: اندیشه‌های لیبرال و سیاست‌های تعدیل ساختاری

این دیدگاه مطرح می‌شود که ریشه بسیاری از مشکلات اقتصادی به دوران پس از سال ۱۳۶۷ بازمی‌گردد، زمانی که اندیشه‌های اقتصاددانان لیبرال و سیاست‌های تعدیل ساختاری که توسط نهادهای بین‌المللی ترویج می‌شد، بر سیاست‌گذاری‌های اقتصادی کشور سایه افکند. تئوری فریبکارانه «اقتصاد بازار آزاد» و سیاست‌های ویرانگر «تعدیل ساختاری»، ملت را از ساحل امن پیشرفت همراه با عدالت دور کرده و به ورطه مشکلات اقتصادی کشانده است.

• سکانداران کشتی اقتصاد: شاگردان مکتب شیکاگو در مقابل منافع ملی

تردیدی نیست تا زمانی که «بچه‌های شیکاگو»، پیروان مکاتب اقتصادی فریدمن و هایک، بر مسند سکانداری وزارت اقتصاد ایران تکیه زده‌اند، شاهد رهاسازی نرخ ارز در دست نامرئی بازار، خصوصی‌سازی شتاب‌زده انفال (منابع ملی) و حوزه‌های حیاتی مانند درمان و آموزش، جهانی‌سازی قیمت‌ها و فروش مواد اولیه با نرخ دلاری به داخل کشور خواهیم بود. این سیاست‌ها، آب به آسیاب سرمایه‌داران زالوصفت می‌ریزد و در نهایت ملت را در دریای متلاطم فقر، تبعیض و فاصله‌های طبقاتی له و غرق می‌کند.

• ضرورت بازنگری و اتخاذ رویکردهای بومی

بدون تردید، نجات اقتصاد ایران نیازمند بازنگری اساسی در رویکردهای اقتصادی و فاصله گرفتن از تئوری‌های وارداتی و غربی است. اتکا به اقتصاد اسلامی و بومی‌سازی راهکارها، کلید رهایی از این بحران است. لازم است به جای تبعیت از سیاست‌های تعدیل ساختاری، به سمت برنامه‌ریزی‌های توسعه‌ای مبتنی بر عدالت اجتماعی و پیشرفت پایدار گام برداریم.