درخواست عبدالله عبدی روزنامه نگار مقیم خارج از کشور از مردم مازندران

اگر خانه‌ای دارید، اگر اتاقی دارید برای یک خانواده‌ی دل‌خسته بگذارید، نگذارید خالی بماند

به نازل‌ترین قیمت، یا اگر دل‌تان بزرگ‌تر است، بی‌هیچ چشم‌داشتی، آن را در اختیار این عزیزان قرار دهید

‏‎توجه – ‎فوری: از فرزند شما عبداله عبدی به مردم مردم شریف، کریم، باصفا و غیور مازندران، گیلان و گلستان…
ای فرزندان کوه و دریا، ای هم‌خاک‌های من!
ما که سال‌هاست آواز باران را از پشت پنجره‌های چوبی شنیده‌ایم، ما که نانمان را با نمک محبت همسایه خورده‌ایم، حالا وقت آن است که خانه‌هایمان را، دل‌هایمان را، آغوش‌هایمان را، به روی کسانی بگشاییم که جنگ، آن‌ها را از کاشانه شان جدا کرده و به آغوش امن طبرستان پناه داده است.

جنگی که این روزها بین ایران و اسرائیل شعله کشیده، دل‌های بی‌شماری را در گوشه‌وکنار این خاک، غم‌بار کرده است. مردمانی خانه‌به‌دوش شده‌اند، نه با اختیار، بلکه با اضطرار. آن‌ها دل به شمال زیبای ایران بسته‌اند، به خاک مهربان مازندران گیلان و گلستان، به سادگیِ مردمش، به گرمیِ نانش، به امنِ سقف‌هایش.

اکنون از دیار غربت و نه بعنوان یک خبرنگار ساده که بعنوان فرزندی از دیار مازندرانِ همیشه سرافراز، به عنوان یک طبری، یک برادر، یک فرزندِ همین خاکِ پاک، از شما مردم نجیب و کریم‌النفس، به حرمتِ برکت شالیزار خواهش می‌کنم:

اگر خانه‌ای دارید، اگر اتاقی دارید برای یک خانواده‌ی دل‌خسته بگذارید، نگذارید خالی بماند.

به نازل‌ترین قیمت، یا اگر دل‌تان بزرگ‌تر است، بی‌هیچ چشم‌داشتی، آن را در اختیار این عزیزان قرار دهید.

یادمان نرود…

طبرستان امروز یعنی پناه‌گاه دل‌هایی که از دل آتش به سمت ما آمده‌اند.

بیایید کاری کنیم که وقتی تاریخ، روزهای تلخ این جنگ را می‌نویسد، نام مازندران را با آب طلا بنویسد؛ با نام انسانیت، با نشان جوانمردی، با مهر ماندگار مردمش.

لعنت بر جنگ؛ زنده‌باد انسانیت زنده‌باد طبرستان؛ زنده‌باد مهر