اصفهان مقصد تازه گردشگری سینمایی
فیلم «پیرپسر» ساخته پسر رضا براهنی پس از مدت‌ها در سینمای ایران بحث و توجهی ایجاد کرده که برای ادامه حیات سینمای مستقل اهمیت دارد. این فیلم یک تجربه ژانری خاص است که تلفیقی از کمدی، اجتماعی، وحشت و حتی فیلمفارسی است، اما به دلیل ساختار فیلمنامه‌ای ناتمام و عدم بازنویسی و رافکات‌های متعدد، داستانش در سه پرده طولانی اول تا دوم خسته کننده و در پرده سوم عجولانه به نظر می‌رسد.
به گزارش پایگاه خبری سپاهان خبر فیلم دارای شخصیت‌پردازی ضعیف و پراکنده است و علی‌رغم تلاش برای روایت داستانی درباره اختلاف و نفرت میان اعضای یک خانواده با مشکلات عمیق، در انتقال این مفاهیم موفق نبوده است. بازیگران اصلی، لیال حاتمی و حامد بهداد، نقش‌های همیشگی خود را با لحن و اکت‌های تکراری اجرا می‌کنند و نتوانسته‌اند شخصیت‌های فیلم را به سطحی بالاتر برسانند. تنها حسن پورشیرازی با استفاده از تکنیک متداکتینگ تلاش کرده است نقش خود را متفاوت ارائه دهد، اما باز هم با مشکل تکرار تیپ‌های قبلی مواجه است.
یکی از نقاط برجسته فیلم، صحنه‌ای نمادین است که در آن تنش بین شخصیت‌ها و انگیزه‌های آن‌ها به صورت بصری به نمایش گذاشته می‌شود؛ اما این صحنه هم در کلیت ناهماهنگی فرم و محتوا گم شده است. نقد اصلی فیلم علاوه بر ضعف‌های فیلمنامه و کارگردانی، به نوعی «مسخ شدگی» مخاطب و برخی منتقدان ایرانی اشاره دارد که ظاهراً فیلم را به عنوان یک پدیده بی‌نظیر می‌بینند، شاید به دلیل کم‌تجربگی در دیدن سینمای متنوع و حضور رسانه‌های اجتماعی که جایگزین نگاه تخصصی شده‌اند. در نهایت فیلم لحظاتی بالقوه خوب دارد اما بدون بازنویسی و تدوین مجدد نمی‌تواند تجربه‌ای منسجم و تأثیرگذار ارائه دهد و بیشتر از آنکه یک اثر ژانری موفق باشد، تجربه‌ای نیمه‌کاره و پرادعا به نظر می‌رسد.
دیدگاهتان را بنویسید