پیر چنار خشوئیه یادگاری ماندگار با بیش از ۶۰۰ سال قدمت
اضطراب در کودکان یکی از رایج‌ترین اختلالات روان‌شناختی دوران رشد است که نه‌تنها بر عملکرد تحصیلی و اجتماعی کودک تأثیر می‌گذارد، بلکه در صورت مدیریت نادرست، می‌تواند به اختلالات مزمن در بزرگسالی منجر شود. سرویس سلامت پایگاه خبری سپاهان خبر در این گفت‌وگو با دکتر افسانه کرباسی به بررسی نقش والدین در شکل‌گیری، تشدید یا کاهش اضطراب کودک پرداخته و راهکارهایی علمی برای والدین ارائه می‌دهد.
به نظر شما آیا والدین می‌توانند عامل اضطراب کودک باشند؟
بله، والدین با رفتارهای ناآگاهانه می‌توانند به‌طور مستقیم یا غیرمستقیم اضطراب کودک را افزایش دهند. برای مثال، اطمینان‌بخشی بیش از حد به کودک مضطرب، هرچند با نیت آرام‌سازی انجام می‌شود، اما باعث وابستگی به تأیید دیگران و کاهش اعتماد به نفس می‌شود. همچنین، کودک ممکن است احساس کند والد انتظار کامل بودن دارد که این خود منبع اضطراب است.
خب یعنی می‌گویید که اجتناب از موقعیت‌های استرس‌زا به کودک کمک می‌کند؟
خیر، اجازه دادن به کودک برای فرار از موقعیت‌های اضطراب‌زا، مانند نرفتن به مدرسه یا اجتناب از امتحان، نه‌تنها اضطراب را کاهش نمی‌دهد بلکه آن را تثبیت می‌کند.
پس چه باید کرد؟
تنها مواجهه تدریجی با موقعیت‌های استرس‌زا می‌تواند حساسیت‌زدایی ایجاد کرده و اضطراب را به‌طور واقعی کاهش دهد.
برگردیم سراغ والدین. به نظر شما اضطراب والدین چه تأثیری بر سلامت روان کودک دارد؟
اضطراب والدین به‌صورت الگوی رفتاری به کودک منتقل می‌شود. والدینی که دائماً نگران قضاوت دیگران هستند یا نسبت به اتفاقات کوچک واکنش شدید نشان می‌دهند، ناامنی هیجانی را در کودک تقویت می‌کنند. همچنین، خشم والد در لحظات اضطراب کودک، مانند فریاد یا تهدید، باعث تشدید ترس و احساس بی‌پناهی در کودک می‌شود.
شما چه توصیه‌ای برای پدرها و مادرها دارید؟
مدیریت اضطراب کودک نیازمند آگاهی والدین از سبک‌های تربیتی مؤثر است. پرهیز از کمال‌گرایی، کنترل اضطراب والد، اجتناب از اطمینان‌بخشی افراطی و مواجهه تدریجی با موقعیت‌های اضطراب‌زا، از مهم‌ترین اصول تربیتی برای کاهش اضطراب کودک هستند. والدین با ایجاد محیطی امن، همدلانه و بدون فشار، می‌توانند مهارت‌های مقابله با استرس را در فرزند خود تقویت کنند.
دیدگاهتان را بنویسید