اکران «پیر پسر» پرحاشیه‌ترین فیلم سال در بحرانی ترین روزهای سال؛

شهر خالیست ز عشاق مگر کز طرفی؛ فیلمی از خویش برون آید و اکران بکند

در زمانی که خیابان‌ها خالی شده بود از عشاق سینما و ادبیات، آدم‌هایی که مدت زیادی از زندگی خود را صرف سینما کرده بودند پرحاشیه‌ترین و طولانی‌ترین فیلم این سال های سینمای ایران به اسم « پیرپسر» به کارگردانی اکتای براهنی اکران شد. نمی‌توان گفت خوش‌شانسی یا بداقبالی‌ بود که حال پس از مدتی طولانی در زیرسایه‌ی جنگ فرصت اکران به این فیلم داده شد. اکران فیلم‌ها در این روزها شاید شبیه به دویدن در زیر باران گلوله باشد؛ اما مگر نه اینکه هنر، همیشه درست همان‌جایی زنده می‌ماند که زندگی تهدید می‌شود؟ به هرحال هنر بر قدرت پیروز است. «پیر پسر» توانست در روزهای تاریک و خالی از سکنه هم، آنچه هنر دارد را بر روی پرده نقره‌ای به نمایش بگذارد.

به گزارش پایگاه خبری سپاهان خبر «پیرپسر » براهنی در روزهایی که آسمان شب ناآرام بود و شهر خالی ز عشاق سینما ، اکران شد. پیرپسر از آن دست فیلم‌هاییست که تنها لذت دیدن ندارد بلکه مانند غذایی خوش‌طعم است که پس از سال‌ها مزه‌ی آن بر زیر دندان‌ها باقی می‌ماند. بازی‌های ممتاز، طراحی‌های صحنه، روایتگری درست و دقیق فیلم‌ساز که راستش را بخواهید انتظار چنین کاری از او نمی‌رفت. اکتای براهنی پیش از این با «پل خواب» به سینما آمده بود که فیلم قابل تعریفی نبود و حال بعد از چندسال با فیلم «پیرپسر» توانست در زمانی که افکار و زندگی به ساعتی بند است علاقه‌مندان و هنردوستان را از شر آنچه که در ذهن می‌گذشت رها کرد. کاری که هنر می‌کند همین است. هنر نجات‌دهنده است و امکان می دهد که مخاطبانش لحظه‌ای و برای ساعاتی از اضطراب و وحشت زندگی و زیستن به دور بمانند.

پیرپسر از آن دسته فیلم‌هاییست که نباید برای کسی تعریفش کرد. فقط می‌توان دعوت کرد به دیدن آن بر روی صندلی قرمز سینما و میخکوب شدن برای دیدن یک اثر هنری. اثری که از تمامی جهات هنر را در نظرگرفته و نمی‌توان آن را فقط یک فیلم سینمایی دانست. هر قابی از آن یک تابلوی نقاشی و هر بازی را می‌توان یک پرفورمنس تک‌نفره یاد کرد.

اکتای براهنی به واسطه‌ تربیت توسط پدر خود رضابراهنی و محیطی که در آن بزرگ شده است به خوبی بر ادبیات تسلط دارد و با ساختن پیرپسر این را به همه اهالی فرهنگ و هنر ثابت کرد که «پسرکو ندارد نشان از پدر». پیر پسر برگرفته از داستان‌ روسی و اقتباسی از «برادران کارامازوف» نوشته داستایوفسکی است که در این بین اکتای براهنی به عنوان نویسنده و کارگردان به صورت کاملا ماهرانه گذری هم بر ادبیات شکسپیر زده است. پیرپسر را می‌توان فیلمی دانست در شان سینمای ایران و در شان مخاطبانی که چه در زمان آشفتگی و چه در زمان آسودگی به تماشای آن نشسته اند.