کشور خنکتر می‌شود، اصفهان هم
فیلم سینمایی «پیر پسر» ساخته اکتای براهنی، به عنوان یکی از شاخص‌ترین آثار اجتماعی تابستان ۱۴۰۴ شناخته می‌شود. این فیلم در فضایی تاریک و پرتنش، روایتگر داستانی عمیق و پرماجرا درباره بحران‌های خانوادگی، مردسالاری مخرب و مشکلات نسل امروز در ایران معاصر است. «پیر پسر» توانسته با پرداخت دقیق به روابط پیچیده انسانی و فشارهای روانی، تصویری واقعی و گاه تلخ از مناسبات قدرت و خشونت پنهان در خانواده‌ها ارائه کند که در سینمای ایران به ندرت با این صراحت و عمق به آن پرداخته شده است.
به گزارش پایگاه خبری سپاهان خبر جایگاه ویژه «پیر پسر» در میان آثار تابستان ۱۴۰۴ به دلیل جسارت کارگردان و بازی‌های درخشان بازیگران اصلی آن است. حسن پورشیرازی در نقش پدر، اجرایی بی‌نظیر ارائه داده و نقش یک شخصیت سرکوبگر و پیچیده را با لایه‌های روانشناختی به تصویر کشیده است. همچنین حضور بازیگرانی چون حامد بهداد، لیلا حاتمی و محمد ولیزادگان، این اثر را به نمونه‌ای برجسته از سینمای اجتماعی تبدیل کرده است که توانسته هم از منظر فنی و هم از منظر هنری، مخاطب را درگیر خود کند.
این فیلم با روایتی چند لایه و فضاسازی بدیع، توانسته نگاه‌ها را به خود جذب کند و به عنوان نمونه‌ای برجسته از سینمای اجتماعی و انسانی ایران، مطرح شده است. «پیر پسر» با کسب جوایز بین‌المللی از جمله جایزه بهترین فیلم در جشنواره بین‌المللی روتردام، موفقیت‌های چشمگیری را کسب کرده است. در عین حال، نقدهای متعددی درباره طولانی بودن و پرداخت کلیشه‌ای برخی شخصیت‌ها بر آن وارد شده، اما فیلم اثری تأمل‌برانگیز و تأثیرگذار است که توانسته جایگاهی ویژه در میان فیلم‌های ایرانی تابستان امسال به دست آورد.
تابستان ۱۴۰۴ با حضور «پیر پسر» و دیگر آثار مهم سینمای اجتماعی همچون «زن و بچه» و «ترک عمیق»، به فصلی پررنگ و زنده در سینمای ایران تبدیل شده است. این فصل نشان می‌دهد که دغدغه‌های اجتماعی و انسانی همچنان محور اصلی سینمای ایران است و فیلمسازان توانمند کشور در جهت نشان دادن واقعیت‌های جامعه می‌کوشند. «پیر پسر» به عنوان یکی از آثار شاخص این فصل، نقش مهمی در این تلاش سینمای اجتماعی ایفا کرده و توانسته مخاطبان را به درک عمیق‌تری از مسائل خانوادگی، مردسالاری و بحران‌های روانی در جامعه معاصر برساند.
به همین دلیل، معرفی «پیر پسر» به عنوان بهترین گزینه سینمایی تابستان ۱۴۰۴ نه تنها به دلیل کیفیت هنری و داستانی آن است، بلکه به خاطر تأثیرگذاری اجتماعی، جسارت در پرداخت موضوعات حساس و موفقیت‌های جهانی‌اش نیز هست. این فیلم، نمونه‌ای از سینمایی است که فراتر از سرگرمی، به ابزار تغییر نگرش‌ها و بازتاب واقعیت‌های زیسته تبدیل شده و در میان فیلم‌های سینمایی ایرانی امسال، حضوری پررنگ و قابل توجه دارد.
تصویری تلخ از بحران‌های خانوادگی و روانی در سینمای ایران
فیلم سینمایی «پیر پسر»، ساخته اکتای براهنی، اثری در ژانر درام خانوادگی و تریلر روانشناختی است که در سال ۱۴۰۰ به نمایش درآمد و توانست نگاه مخاطبان و منتقدان را به خود جلب کند. داستان فیلم حول دو برادر میانسال به نام‌های علی و رضا می‌چرخد که در خانه‌ای فرسوده و ساکت زیر سایه سنگین پدرشان، غلام، زندگی می‌کنند. غلام شخصیتی است پرنفرت و سرکوبگر، مردی زورگو، معتاد و هوسباز که نه تنها کنترلی سختگیرانه روی فرزندانش دارد، بلکه با رفتارهای خشونت‌آمیز و پرتنش خود، فضای خانه را به محیطی خفقان‌آور و عذاب‌آور بدل کرده است.
اکتای براهنی در نویسندگی و کارگردانی این فیلم تلاش می‌کند تا تصویری عمیق و تاریک از خشونت خانوادگی و مردسالاری مخرب ارائه دهد، موضوعی که کمتر در سینمای ایران به این شدت و صراحت به آن پرداخته شده است. فضای فیلم، با نورپردازی‌های کم‌نور و طراحی صحنه‌هایی در عین سادگی، به استعاره‌ای از فروپاشی روابط انسانی و گسست خانوادگی تبدیل می‌شود و محیط بسته خانه، به مثابه نمادی از جامعه‌ای محدود و خفقان‌زده است.
روایت و شخصیت‌ها؛ بخشی از پازل روانی فیلم
فیلم با صحنه‌ای آغاز می‌شود که برادران در حال گفت‌وگو درباره قتل پدرشان هستند؛ صحنه‌ای پرتنش و حساس که تماشاگر را از همان ابتدا وارد دنیای پرتعلیق فیلم می‌کند. علی و رضا که هر دو زیر سایه پرقدرت و اضطراب‌آور پدری مستبد رشد کرده‌اند، در تلاش‌اند تا از این زندان روانی و جغرافیایی رهایی یابند. آن‌ها قصد فروش آپارتمانی را دارند که در آن زندگی می‌کنند؛ این کار وسیله‌ای برای نجات و رهایی از دست پدر است.
پدر خانواده، غلام، نقش محوری را ایفا می‌کند؛ شخصیتی پیچیده و چندلایه که با بازی درخشان حسن پورشیرازی به تصویر کشیده شده است.
پورشیرازی با عمق و ظرافتی کم‌نظیر توانسته آشفتگی درونی، تزلزل روانی و خشونت پنهان در وجود غلام را به تماشاگر منتقل کند. این بازی درخشان، یکی از نقاط قوت اصلی فیلم است و نقش‌آفرینی این شخصیت، تلخی‌های فیلم را بیشتر نمود می‌دهد.
ر کنار غلام، علی و رضا شخصیت‌هایی هستند که با کشمکش‌های درونی خود مواجه‌اند. هرچند که گاهی روایت شخصیت‌ها به سمت کلیشه‌ای شدن میل می‌کند، اما براهنی با پرداختن به جزئیات شخصیت‌ها، به ویژه شخصیت زن خانواده به نام رعنا (با بازی لیلا حاتمی)، ابعاد جدیدی به روابط خانوادگی می‌افزاید. رعنا نمایانگر تعادل و مقاومت در برابر سلطه مردسالارانه است؛ شخصیتی چندلایه که تعارض میان سنت و مدرنیته، عشق و نیازهای مالی را به تصویر می‌کشد.
نقدها و بازتاب‌های منتقدان
«پیر پسر» به طور کلی با تحسین‌های فراوان، به ویژه در بخش بازیگری و فضاسازی، مواجه شده است. بازیگران اصلی، به ویژه حسن پورشیرازی و لیلا حاتمی، با ارائه بازی‌های عمیق و چندلایه، به خوبی توانسته‌اند بار عاطفی و تنش فیلم را به دوش بکشند. فضای تاریک و پرتنش فیلم، همراه با نمادهای پرشمار مرتبط با خشونت و مردسالاری، از ویژگی‌های برجسته آن به شمار می‌روند.
با این حال، نقدهای جدی نیز به فیلم وارد شده است. یکی از مهم‌ترین نقاط ضعف، طول زیاد فیلم است که با مدت زمانی نزدیک به سه ساعت، سبب شده در بخش‌هایی ریتم کند و خسته‌کننده به نظر برسد. پرداخت شخصیت‌ها در برخی قسمت‌ها تا حدودی کلیشه‌ای و تک‌بعدی است و برخی تغییرات ناگهانی روحی و رفتاری شخصیت‌ها به لحاظ دراماتیک قابل توجیه نیست. همچنین پایان‌بندی برای عده‌ای از مخاطبان قابل پیش‌بینی و تا حدی اغراق‌شده به نظر می‌رسد. این موارد اگرچه از تأثیرگذاری کلی فیلم کاسته‌اند، اما نتوانسته‌اند مانع از شکل‌گیری تصویری قوی و تأمل‌برانگیز از «پیر پسر» شوند.
حواشی، جنجال‌ها و حضور در جشنواره‌ها
فیلم «پیر پسر» اگرچه در بخش‌های مختلف اهمیت و تحسین‌های زیادی یافت، اما در جشنواره فیلم فجر به بخش مسابقه راه نیافت و تنها در بخش ویژه نمایش داده شد. این موضوع موجب انتقاد و بحث بین بسیاری از سینماگران، منتقدان و علاقه‌مندان شد؛ چرا که معتقد بودند فیلم به دلیل محتوای حساس و ارزش‌های هنری‌اش باید فرصت رقابت و کسب جوایز را داشته باشد.
با وجود این، «پیر پسر» توانست در جشنواره‌های بین‌المللی بدرخشد. مهم‌ترین موفقیت فیلم، کسب جایزه بهترین فیلم در پنجاه و سومین جشنواره بین‌المللی فیلم روتردام بود. این جایزه نه تنها اعتبار جهانی فیلم را بالا برد، بلکه نشان‌دهنده توجه ویژه به مسائل خانوادگی و روانشناختی مطرح شده در فیلم بود. همچنین در جشنواره‌هایی مانند ترانسیلوانیا نیز فیلم مورد تحسین قرار گرفت و بازی بازیگران و کارگردانی براهنی مورد توجه واقع شد.
فروش فیلم و بازخورد عمومی
گرچه فیلم «پیر پسر» در سطح بین‌المللی جوایز مهمی کسب کرده و از نظر کیفی مورد تأیید قرار گرفته است، اما فروش گیشه آن در بازار داخلی چندان قابل توجه نبود. فضای سنگین، طولانی بودن فیلم و محدودیت سنی، تأثیر بسزایی بر جذب مخاطب داشت و این عوامل باعث شدند که فیلم مختص مخاطبان خاص سینما شود. نمایش محدود در سالن‌های سینما و روانه شدن به جشنواره‌ها بیشتر راهکارهای توزیع این اثر بود تا رسیدن به اقبال عمومی گسترده.
با این وجود، فیلم به خوبی توانست جای خود را به عنوان اثری متفاوت و جسور در سینمای اجتماعی ایران باز کند و زمینه‌ساز بحث و گفت‌وگوهای عمیق‌تری شود.
اکتای براهنی؛ کارگردان با رویکردی روانشناسانه و اجتماعی
اکتای براهنی به عنوان نویسنده و کارگردان «پیر پسر»، سابقه قابل اعتنایی در سینمای ایران دارد که با نگاه دقیق و روانشناسانه خود به دغدغه‌های انسانی و اجتماعی شناخته می‌شود. او نخستین فیلم بلند خود را با عنوان «پل خواب» ساخته است؛ فیلمی که اقتباسی آزاد از رمان «جنایت و مکافات» داستایفسکی به شمار می‌آید و به بررسی عمیق مضامین اخلاقی و روانی می‌پردازد.
در «پل خواب»، مانند «پیر پسر»، با فضاهای تاریک و پیچیده‌ای روبرو می‌شویم که دغدغه‌های فردی و اجتماعی را به نمایش می‌گذارند. در این فیلم براهنی با تمرکز روی شخصیت‌های اصلی، جهان ذهنی و روانی آنان را مورد کنکاش قرار داد و توانست توجه مخاطبان و منتقدان را جلب کند.
سبک کاری براهنی تأکیدی است بر شخصیت‌پردازی‌های دقیق، فضاسازی‌های محدود اما تأثیرگذار، و استفاده از نمادها و استعارات ادبی که در هر دو فیلمش دیده می‌شود. تلاش برای ارائه تصاویری چندلایه از انسان و جامعه، آثار او را در زمره فیلم‌های برجسته سینمای مستقل و اجتماعی ایران قرار داده است.
«پیر پسر» پرده آخر
«پیر پسر» فیلمی است پرتنش و تلخ که به شکلی شاعرانه اما بی‌رحمانه به مسائل پیچیده خانوادگی، مردسالاری، اعتیاد و خشونت می‌پردازد. بازی‌های درخشان بازیگران، کارگردانی توانمند اکتای براهنی و ساختار چندلایه فیلم، آن را به اثری مهم در سینمای معاصر ایران بدل ساخته است. هرچند که طولانی بودن و برخی کاستی‌های دراماتیک از نقاط ضعف آن محسوب می‌شوند، اما فیلم با پرداخت دقیق به لایه‌های زیرین اجتماعی و روانی، بستری برای بحث و تحلیل‌های گسترده در داخل و خارج از ایران فراهم کرده است.
اکتای براهنی با این اثر اثبات کرد که توانایی خلق آثاری تأثیرگذار و متفاوت را دارد؛ آثاری که نه فقط سرگرم‌کننده، بلکه به آینه‌ای اجتماعی تبدیل می‌شوند و می‌توانند نگاه مخاطب را نسبت به مسائل روزمره تغییر دهند. «پیر پسر» افقی نو در برابر سینمای اجتماعی ایران می‌گشاید که تلفیق روایت‌های عمیق روانشناسانه با مسائل حاد اجتماعی است و بی‌شک جایگاهی ویژه در کارنامه هنری براهنی خواهد داشت.
دیدگاهتان را بنویسید