بازآفرینی صنعت نمایشگاهی، راهکار اصلی برای توسعه پایدار
به گزارش سپاهان خبر؛ در نمایش نمایش «فلو» که هر شب ساعت 20:30 روی صحنه می‌رود، فاطمه محمدعلی، علی میرابی، یگانه محمدی، شایان فصیح‌زاده، هومان دیلمی و ساحل شفیعی‌مهریار ایفای نقش می‌کنند. به بهانه اجرای این نمایش، با تعدادی از بازیگران آن گپ‌وگفتی داشتیم که درادامه می خوانید:
شایان فصیح‌زاده؛ بازیگر نقش مبصر
– اولین‌بار که نمایشنامه را خواندید، برداشت شما از متن چه بود؟
من در این نمایش نقش مبصر را بازی می‌کنم؛ اما اولین‌بار که برای بازی در نمایش «فلو» دعوت شدم، نقش ناظم به من پیشنهاد شد که با آن نقش هم مشکلی نداشتم و چند جلسه هم تمرین کردیم. ولی چون من قبلاً در آن تیپ بازی کرده بودم و اتفاقاً نقش جدی و خیلی سختی هم بود ترجیح دادم این بار
نقش مبصر را بازی بکنم. برای بازی در این نقش، از لحاظ ویژگی‌های فیزیکی و صدا، تغییراتی انجام دادم که چالش بزرگی برایم بود و الان خوشحالم که نقش مبصر را بازی کردم.
– پس بازی در این نقش انتخاب خودتان بود؟
بله. به کارگردان گفتم می‌خواهم مبصر را بازی بکنم. آقای ریاحی گفتند باید بازی‌ات را در این نقش ببینم. چون فضای کار سوررئال بود و دست من هم برای خلاقیت باز بود، یک‌سری تصاویری ارائه دادم.آقای ریاحی به من لطف داشت و اعتماد کرد و نقش ساخته شد. نقش ناظم را هم علی میرابی بازی کرد.
– همکاری با علی ریاحی در این تئاتر چگونه بود؟
من چند ماه پیش هم در کار دیگری با آقای ریاحی همکاری داشتم و ارتباط ما خیلی خوب است. به نظرم تئاتر خیلی به تیم بستگی دارد. امیدوارم این هم‌بستگی برای پروژه‌های بعدی بیش‌تر شود.همیشه وقتی کار بر اساس احترام و ادب پیش می‌رود واقعاً لذت می‌برم. فکر می‌کنم باید یک اعتماد دوسویه بین بازیگر و کارگردان شکل بگیرد، یعنی آقای ریاحی به من اعتماد کرد و دستم را در خلاقیت خیلی باز گذاشت. ایشان چیزی نمی‌گفت که بعد من به آن پروبال بدهم. من یک چیزی ارائه
می‌کردم و ایشان قیچی می‌کرد یا کم‌ترش می‌کرد. این روش برای منِ بازیگر خیلی خوشایند بود و احساس می‌کردم خیلی جا دارد تا اتفاق‌هایی را که در ذهنم است پیاده‌سازی کنم.
– نمایشنامه «فلو» نگاهی انتقادی به یک نظام دیکتاتوری دارد. نگاه شما به متن و شخصیتی که بازی می‌کنید چگونه بود؟
البته در بازبینی یک‌سری تغییرات داشتیم، ولی خیلی خوشحالم که در این شرایط کاری را اجرا می‌کنیم که محکم و صریح این انتقاد را بیان می‌کند که انسان می‌تواند نسبت به زیست خود و فضایی که در زندگی‌اش به وجود می‌آید تن به چه ذلت‌هایی بدهد، چه‌قدر خود تحقیری داشته باشد؛ چه‌قدر بخواهد کوچک بشود و همچنان به زندگی ادامه دهد. یکی از ویژگی‌های نقشی که بازی می‌کنم این بود که وقتی آن اصلاح می‌خواهد شکل می‌گیرد، مبصر بود که استارت این قضیه را زد! همان مبصری که در تمام‌نمایش، خط اول جریان‌های ناظم بود و خودش «چشم قربان» می‌گفت. به نظرم اصلاً چنین ساختاری وقتی به هم می‌ریزد که تویی که در آن چارچوب هستی، بخواهی چارچوب را به هم بریزی، نه اِلِمان‌های بیرونی، چون شاید آنها زورشان نرسد. این ویژگی نمایش، خیلی برای من بامزه بود.
– به نظرتان این شکل از تئاتر، کدام بخش از مخاطبان تئاتر را جذب می‌کند؟
احساس می‌کردم مخاطب عام با نمایش ما خیلی ارتباط نگیرد، به دلیل فرمی که داریم و خشونت‌هایی که در کار هست. بخصوص که در شرایط فعلی جامعه ما، آدم‌ها ترجیح می‌دهند فیلم«زودپز» یا یک تئاتر کمدی ببینند؛ شاید این شکل از نمایش را دوست نداشته باشند، ولی خیلی خوشحالم که دوستان و اطرافیانم و کسانی که شاید با فضای هنری خیلی آشنا نباشند، آمدند و دیدند و خیلی دوست داشتند و لذت بردند. این دوست‌داشتنِ زیاد، باعث غافلگیری من شد، چون تماشاگران ماجرا را فهمیدند و روی آنها تأثیر گذاشت. البته قطعاً به کار ما نقد وارد است. این‌گونه نیست که بگوییم داریم چه کاری عالی و بی‌نقصی انجام می‌دهیم. نه، ما جوان هستیم و داریم آزمون‌وخطا می‌کنیم. حتماً نقدهای فنی در پروسه کار وجود داشته، ولی حس می‌کنم حرفمان را زده‌ایم و مخاطب عامی هم که آمده، ازاجرای ما راضی بوده است.
یگانه محمدی؛ بازیگر نقش معترض
– برداشت اولیه شما از نمایشنامه «فلو» چه بود؟
اولین‌بار که متن را خواندم، حس کردم خیلی جالب است که می‌توانیم نمایشی را اجرا کنیم که هم اعتراضی باشد، هم به شرایط مردم خیلی نزدیک باشد. نقش من را در این نمایش، کارگردان کار انتخاب کردند؛ اما کاملاً از این نقش راضی‌ام.
– باتوجه‌به این‌که نمایش «فلو» دو کارگردان داشت، در پروسه تولید چه چالش‌ها و تعاملی با آنها داشتید؟
اتفاقاً معتقدم نمایش «فلو» یکی از کارهای موفقی است که دو کارگردان دارد. مثلاً خانم محمدعلی وظیفه داشت به ما میزانسن‌ها را بگوید و محتوای کار را برساند و علی ریاحی فقط اصلاح می‌کرد. ازاین نظر، خیلی خوب با هم پیش رفتیم. فاطمه محمدعلی اطلاعات زیرمان را خیلی خوب به ما می‌داد.
همین‌الان هم در طول اجراها، هنوز ما را اصلاح می‌کند. کلاً در این نمایش، من تجربه خیلی خوبی داشتم.
– چه احساسی درباره نقشی که در نمایش «فلو» بازی می‌کنید، دارید؟
وقتی تازه تمرین‌های ما شروع شده بود، درباره نقشم خیلی با کارگردانان کار صحبت می‌کردم. آقای ریاحی به من گفت این نقش، نماد نسل «زد» (Z) است؛ نسلی که از سال ۲۰۰۰ شروع می‌شود تا۲۰۱۰ که هم‌سن‌وسال‌های خودم یا کمی بزرگ‌تر و کوچک‌تر را در بر می‌گیرد. در واقع آنها نماد افرادی هستند که می‌خواهند علیه نابرابری‌ها طغیان کنند.
هومان دیلمی؛ بازیگر نقش برادر ترسو
– برداشت اولیه شما از نمایشنامه «فلو» چه بود؟
اولین‌بار که متن را خواندم، خیلی تداعی‌کننده شرایط حال موجود ما بود، یعنی همان حسی که ما به صورت غلو شده در اجرا می‌بینیم، ولی حس‌هایی که از یک جا می‌آید، در خیلی جاها از زندگی روزمره ما ایرانی‌ها مشترک است. نمایش «فلو» کاری است که هم در چارچوب خاصی اعتراض خودش را نشان می‌دهد، هم به‌صورت شسته‌رفته در قالب یک تئاتر تماشایی روی صحنه اجرا می‌شود.
– باتوجه‌به این که قبلاً با آقای ریاحی همکاری داشتید، در تمرین‌های این نمایش، زبان مشترکی برای رسیدن به نقش داشتید یا درگیر چالش‌ها بودید؟
بله، قطعاً ما زبان مشترک داشتیم. البته از ابتدا که با علی ریاحی کار می‌کردیم، شاید جاهایی اختلاف نظر و سلیقه داشتیم، ولی باز به یک نقطه مشترک می‌رسیدیم؛ او در مقام نویسنده و کارگردان و من در مقام بازیگر. در تمرین نمایش «فلو» هم خیلی پروسه خوبی داشتیم، چون تیمی اجرایی کار، خیلی تعامل گر بودند و همه با هم ناخودآگاه چفت شدند و این، در هم‌زبانی و رسیدن به زبان مشترک برای ارائه نمایش به تماشاگر، خیلی تأثیرگذار بود.
– درباره نقشی که خودتان بازی می‌کنید، کمی توضیح بدهید.
گرچه من عضو کوچکی از جامعه ایرانی هستم؛ اما سعی کردم به‌عنوان نماینده‌ای از آنها باشم که می‌کوشد وارد اتفاق بعدی نشوند، یعنی اگر این شرایط را با تمام ضعف‌هایش داریم،همین وضعیت را نگه داریم و به یک پله بدتر نرویم که فکر کنیم می‌توانیم این مشکل را ریشه‌ای اصلاح کنیم. صادقانه بگویم، شرایط طوری است که اصلاح ریشه‌ای در توان من یا افرادی که تخصص این قضیه را ندارند، نیست. قطعاً اصلاح شرایط، نیاز به تیم متخصصی در رأس جامعه دارد تا چنین اتفاقی بیافتد.
– در پایان اگر حرف ناگفته‌ای مانده، بفرمایید.
کاش حمایت دولتی و خصوصی از تئاتر ادامه پیدا بکند. گرچه این اواخر دیده‌ایم.حمایت‌ها بیش‌تر شده، به‌ویژه بخش خصوصی که متأسفانه کمی نگاه بیزینسی به این قضیه پیدا کرده اما باید این قضیه با نظارت بیش‌تری انجام شود تا آن تئاتر اصیل و درستی که هست، چه وقتی با آخرین اتفاقات و متد تئاتر و سینما در کل دنیا تلفیق می‌شود، چه آن تئاتر قدیمی که ریشه داخلی کشورمان بوده، کنار هم قرار بگیرند و ما کارهای فاخری ببینیم که موجب حتی کوچک‌ترین قدمی در پیشرفت فرهنگ کشورمان شود.
دیدگاهتان را بنویسید