به گزارش سپاهان خبر، سیگنال هایی که در ماههای گذشته از سوی واشنگتن به جمهوری اسلامی ایران برای انجام مذاکرات ارسال شده همچنان ادامه دارد اما با چاشنی فشار و تهدید. از طرفی نیز موضوعات داخلی کشور خواسته یا ناخواسته با مذاکرات گره زده شده و همین روند سوالات و شائبه های مختلفی را برای اذهان عمومی ایجاد کرده است. در این خصوص با روح لله لک علی آبادی نماینده لرستان ازنا و درود به گفتگو نشستیم که درادامه می خوانید:

– مسیر مذاکرات ایران و آمریکا به کجا خواهد رسید و وجود چند صدایی های داخلی پیرامون این نشست چه اندازه درانجام آن تاثیر گذار است؟

اتفاقا با توجه به مواضع و پیش شرط هایی که دونالد ترامپ برای مذاکرت در نظرگرفت و به قول خودش می خواهد فشار حداکثری را اعمال کند، در ایران یک همصدایی بین گروههای سیاسی داخلی ایجاد شد. به نظرم این همصدایی حداقل در طول بیست سال گذشته کم نظیر بوده است، فکر می کنم تقریبا همه سلیقه های سیاسی نسبت به مذاکره همراه هستند. آنچه مدنظر جمهوری اسلامی ایران است، احترام متقابل است. ببینید، ما بر سر میز مذاکره ای می توانیم بنشینیم که اولا برابر باشد و دوما با احترام متقابل باشد. اینکه با تهدید بخواهید پشت میز بنشینید مطمئنا منافع کشور تامین نمی شود، متاسفانه آمریکا نمی خواهد این موضوع را رعایت کند و جمهوری اسلامی هم زیر بار زور نرفته و نمی رود. مثلا یکی از اختلافات ما با آمریکا بر سر تحریم ها است و مذاکرات هم برای رفع تحریم هاست. اگر قرار باشد هم مذاکره کنیم و هم تحریم ها رفع نشود، چه دستاوردی دارد؟

بنابراین باید به گونه ای مذاکرات صورت بگیرد که تحریم ها رفع شود. برای تحقق این امر نیاز است که اراده ای در طرف مقابل وجود داشته باشد. به هر حال باید منافع دو طرف مورد پذیرش واقع شود، باید طرفین ببینند که هر کدام چه منافعی برایشان مهم است. یقینا ما نمی توانیم از منافع ملی خودمان عقب نشینی کنیم، به هر حال یک سری منافع اصلی داریم که تحت هیچ شرایطی نباید نادیده گرفته شود. مگر می توانیم از توانمندی های موشکی و نظامی خودمان چشم پوشی کنیم. اوکراین را ببینید، همین یک گفتگوی اخیر میان ترامپ و زلنسکی کافیست تا همگان به ماهیت ایالات متحده پی ببرند. تجربه تاریخی دارد به ما می گوید که تحت فشار حداکثری نمی توانیم مذاکره کنیم، وگرنه ایران همیشه اهل مذاکره بوده است، اصلا ایران در دوران جنگ تحمیلی هم مذاکره کرد.

– به هرحال در اذهان عمومی اینگونه مطرح است که گویا جریان هایی از عمد اجازه انجام مذاکره را نمی دهند وبه هر قیمتی هم که شده برای حفظ نظام در تلاش هستند در حالی که فشارهای مضاعف ناشی از آن بر مردم تحمیل می شود. آیا بهتر نیست در این خصوص تبیین و شفافیت انجام شود؟

بله. ببینید، الان بزرگترین تهدیدی که دارد نظام جمهوری اسلامی را مورد هدف قرار می دهد چیست، خب همین استکبار یعنی ایالات متحده است، یعنی ایالات متحده خودش بزرگترین تهدید برای نظام جمهوری اسلامی ایران است. خب آیا اگر قرار باشد ما نظام را حفظ کنیم، سردمداران نظام برای حفظ خودشان بهتر است مذاکره کنند یا نکنند؟، پس بحث نظام بحث بسیار مهمی است اما بحث مردم هم هست. مثلا شما کشور اردن را ببینید، میروند با رئیس جمهور آمریکا چایی هم می خورند و بعدش هم می گوید “هرچه توبگویی همان است”. خب مردم اردن کجای کار هستند؟ هیچ جا. ولی خب شاه اردن نگهداری می شود، چون هر چه آمریکا بگوید او چشم می گوید. بنابراین اگر آمریکا دارد دشمنی می کند بین حاکمیت و مردم واقعا فاصله ای وجود ندارد.

یعنی تمام هم و غم حاکمیت این است که مردم را نگه دارد، تلاش کند که مردم انسجام داشته باشند.اما دراردوگاه دشمن سالهاست که دارد تلاش می شود که شکاف بین مردم و حاکمیت ایجاد کند. یعنی می خواهد با ایجاد شکاف بگوید که نظام جمهوری اسلامی ایران یک طرف است و مردمش هم در سوی دیگر ایستاده اند درحالی که اینگونه نیست و مردم همراه حاکمیت هستند. مگر ترامپ نگفته بود که مردم ایران را دوست دارد، خب تحریم ها را بردارد. تحریم های دارویی را بردارد، مگر جان مردم ایران برای رئیس جمهور آمریکا با ارزش نیست؟. آقای عراقچی هم گفتند که شما حداقل یک پالس مثبت نشان بدهید یک اعتماد سازی ایجاد کنید. خب چه کسی از برجام بیرون آمد؟، به هرحال این ها چیزی است که جمهوری اسلامی نمی تواند به آمریکا اعتماد کند.

– یکی از بزرگترین دشمنان ایران در طول تاریخ انگلیس بوده اما با این کشور مذاکره انجام شد. در این خصوص اختلاف اصلی جمهوری اسلامی با آمریکا بر سر چیست؟

بله دقیقا به نکته خوبی اشاره کردید، ما که الان در انگلستان سفارت داریم و بالعکس. البته خیلی از کشورهای اروپایی که امروز با ما دراتباط هستند هم دارند با ما دشمنی می کنند ولی ما همچنان با آن ها مذاکره می کنیم و همچنان ارتباط و مراوده داریم، چون نمی توانیم با همه دنیا قطع رابطه کنیم. اما آمریکا می گوید “شما باید هرچه من می گویم بگوئید چشم” و تضاد در اینجاست. یعنی ایران زیربار زیاده خواهی های آمریکا نمی رود. به نظرم عقلانی هم هست چون تاریخ بارها نشان داده است. تاریخ معاصر از جنگ جهانی اول را نگاه کنید، احمد شاه قاجار ایران را ترک کرد و رفت، رضا شاه هم همینطور، محمدرضا شاه هم همینطور، و درهمه این ترک کردن ها انگلیس و آمریکا نقش داشتند. مصدق را چه کسی زمین زد، آمریکا. لذا وقتی دویست سال قبل تاریخ ایران را که مطالعه می کنید می بینید که این ها خیرخواه نبوده اند و مارگزیده هم از ریسمان سیاه و سفید می ترسد.

نویسنده: دریا وفایی