ناگفته هایی از زخم های پنهان بیماران پسوریازیس؛

افزایش آگاهی عمومی عامل بهبود کیفیت زندگی بیماران

بیماری پسوریازیس، علاوه بر عوارض جسمی و پوستی، بار سنگینی از مشکلات روانی و اجتماعی را نیز بر مبتلایان تحمیل می‌کند که همواره کمتر به آن پرداخته شده است. در این میان، ناآگاهی جامعه و فرهنگ نادرست مواجهه با بیماران، علاوه بر دشواری‌های درمانی، زندگی اجتماعی و حتی عشق و ازدواج این افراد را با چالش‌های بزرگی روبه‌رو ساخته است. شناخت این زخم‌های پنهان و افزایش آگاهی عمومی می‌تواند مقدمات بهبود کیفیت زندگی بیماران پسوریازیس را فراهم کند.

تاثیرات روانی و اجتماعی بیماری پسوریازیس

به گزارش پایگاه خبری سپاهان خبر; بیماری پسوریازیس تنها شامل ضایعات پوستی و مشکلات جسمی نیست؛ بلکه عوارض روانی مانند اضطراب، افسردگی و انزوای اجتماعی بخش بزرگی از بار آن را تشکیل می‌دهند. بیماران اغلب به دلیل برخوردهای منفی جامعه و ترس از قضاوت نادرست به گوشه‌گیری روی می‌آورند که این خود منجر به تشدید مشکلات روانی می‌شود.

چالش‌های بیماران پسوریازیس در مسیر ازدواج

عضو انجمن حمایت از بیماران داءالصدف ایرانیان (پسوریازیس) در اصفهان، به مشکلات ویژه بیماران در حوزه ازدواج اشاره کرده است. وی بیان می‌کند که بسیاری از بیماران، به‌ویژه دختران و زنان جوان، از ترس پذیرفته نشدن، حتی از بیان بیماری خود به خواستگاران خودداری می‌کنند و این مسئله فرصتی مهم در زندگی‌شان را تحت تأثیر قرار می‌دهد. نگرانی از قضاوت‌های اجتماعی و انگ‌های نادرست، موانع اصلی در مسیر تشکیل خانواده برای این افراد است.

انگ اجتماعی و ناآگاهی جامعه درباره پسوریازیس

پسوریازیس یک بیماری خودایمنی غیرواگیر است و هیچ خطری برای انتقال آن وجود ندارد. با این حال، ناآگاهی عمومی و باورهای غلط باعث می‌شود بیماران با قضاوت‌های ناعادلانه و گاه طرد اجتماعی روبه‌رو شوند. این انگ‌های اجتماعی زخم‌هایی عمیق‌تر از خارش و درد جسمی بر روان بیماران می‌زنند که ضرورت افزایش آگاهی و فرهنگ‌سازی را دوچندان می‌کند.

تجربه‌های تلخ بیماران در محیط‌های اجتماعی

یکی از بیماران پسوریازیس خاطره‌ای از دوران دانشجویی خود نقل می‌کند که در خوابگاهی با ۳۰۰ نفر زندگی می‌کرده و حتی هم‌اتاقی‌های خود را به دلیل بیماری از دست داده است. او مجبور بوده به‌تنهایی سفره پهن کند و تنها غذا بخورد، در حالی که بسیاری از آن‌ها دوستان نزدیکش بوده‌اند. چنین تجربه‌هایی نمونه‌ای از طرد اجتماعی‌ای است که بیماران پسوریازیس به‌طور مکرر با آن مواجه‌اند.

ضرورت آگاهی‌رسانی و نقش رسانه‌ها

افزایش سطح آگاهی عمومی مهم‌ترین راهکار برای کاهش تبعیض و نگرش‌های غلط نسبت به بیماران پسوریازیس است. رسانه‌ها، مدارس، دانشگاه‌ها و نهادهای آموزشی باید با اطلاع‌رسانی دقیق و علمی نقش کلیدی در اصلاح نگرش‌ها ایفا کنند تا بیماران بتوانند بدون ترس و دغدغه زندگی اجتماعی و خانوادگی خود را ادامه دهند.

نیاز بیماران پسوریازیس به همدلی و پذیرش اجتماعی

بیش از هر دارویی، بیماران پسوریازیس نیازمند مهربانی، همدلی و پذیرش از سوی جامعه و اطرافیان‌اند. متأسفانه درد و رنجشان تنها محدود به جسم نیست و برخورد نامناسب و قضاوت‌های نادرست باعث می‌شود زخم‌های جسمانی به آسیب‌های روانی تبدیل شود. تغییر فرهنگی و حمایت اجتماعی می‌تواند مسیر بهبودی و زندگی بهتر این گروه از بیماران را هموار سازد.