ضریب بازیافت مخازن نفتی با استفاده از دانش روز به ۲۹ درصد افزایش مییابد
چه نمره ای به آموزش علوم پزشکی کشور می دهید؟
عضو کمیسیون بهداشت مجلس شورای اسلامی: با ارفاق ۱۰
به گزارش سپاهان خبر، بسیاری از دانشجویان رشته پزشکی اذعان دارند که کیفیت آموزش در دانشگاههای علوم پزشکی کشورمان، دیگر مانند سابق نیست و تائید این ادعا را می توان در اغلب بیمارستان ها و مطب ها مشاهده کرد. کمبود اساتید مجرب و شیوه های غلط تدریس از جمله دلایلی است که اغلب باعث نارضایتی آن ها می شود و بعضا نیز درفضای مجازی ویدیوهایی طنز آلودی با این مضمون که” سعی کنید در آینده بیمار نشوید چون کاری از دست ما برنمی آید”؛ دست به دست می چرخد. فارغ از حواشی و نظراتی که در این خصوص مطرح است، پرسش هایی را با احمد آریایی نژاد عضو کمیسیون بهداشت مجلس شورای اسلامی درمیان گذاشتیم که درادامه می خوانید:
-کیفیت کنونی آموزش پزشکی را چگونه ارزیابی می کنید؛ نقاط ضعف آن چیست؟
از آن جا که خودم این دوران را طی کرده ام، صادقانه بگویم که بیش از حد لازم عمر جوانانمان را می گیرد؛ یعنی هفت سال برای پزشکی عمومی، زمان طولانی است. به نظرم به چهارسال کاهش پیداکند و کار عملی را افزایش دهند. علوم پایه یک مقدار خیلی کمی درنظر گرفته شود و بیشتر به تدریس عملی و آموزش های عملی بپردازند. به نظرم ما دراین زمینه ضعف داریم، یعنی آموزش های عملی درعلوم پزشکی چندان که باید باشد نیست. دانشجوی پزشکی عمومی باید بیشترین زمان خود را در بیمارستان ها و مواجه با بیماران بگذرانند و بیماری شناسی هایی که زیاد شایع نیست را باید برای دوران تخصص و فوق تخصص بگذارند. بنابراین اتلاف وقت دانشجوی پزشکی در چندین ترم متمادی و کمبود کلاس های عملی از ضعف های بارز سیستم آموزش پزشکی ماست.
-چهارسال آموزش چگونه می تواند پزشکان عمومی ماهری تربیت کند، آن هم وقتی می بینیم گاها بعد از هفت سال هنوز توانمندی لازم را در تشخیص و تجویزهایشان ندارند؟
باورکنید پزشک عمومی با هفت هشت بیماری عمومی آشنایی داشته باشد برایش کافی است ولی کار عملی داشته باشند. واقعا نیاز نیست که پزشک عمومی هفت سال درس بخواند و وقتش در دانشگاه تلف شود. شما ببینید در یک خانه بهداشت حتی با یک فردی که بتواند فشار خون و تست قند خون بگیرد می توانیم جلوی بسیاری از بیماری ها را بگیریم، یعنی باید سیستم سلامت و آموزش پزشکی ما بر روی پیشگیری تمرکز کند و درمان را برای مراحل بعدی و تخصصی تر بگذاریم.
-یعنی نظام آموزش پزشکی باید تغییرکند؟
بله. به نظرم باید تجربه سایر نقاط دنیا را بیاوریم و استفاده کنیم و انقدر عمر جوانانمان را هدر ندهیم، با شیوه های آموزشی غلط، پزشکان کارنابلد تحویل جامعه می دهیم.
-آیا این پیشنهاد درمجلس داده شده است؟
حقیقتا آنقدر مشکلات اقتصادی مردم زیاد است، آنقدر مردم را درگیر نان شب کرده اند که ما بیشتر به فکر حل مشکلات اقتصادی کشور هستیم. ولی کمیسیون آموزش و تحقیقات خوب است که به این پیشنهاد توجه کند.
-علاوه بر آنچه اشاره شد؛ چه نقاط ضعف دیگری در نظام آموزش پزشکی کشور وجود دارد که باعث نقص در درمان می شود؟
کسانی که پزشک هستند معلم نیستند و این از بدترین ضعف های آن است. یعنی نمی توانند مطالب را به دانشجویان انتقال بدهند؛ تبحر و فن آن را ندارند. با احترام به اساتید، باید بگویم که بعضی هایشان مثل مکانیک و شاگرد برخورد می کنند. یعنی با اخم و عبوسی با دانشجویان برخورد می کنند و اصلا به مباحث روحی و روانی و پرورشی و حتی اخلاقی دانشجو اصلا توجهی ندارند. این ها مسائل مهمی است، یادمان نرود که ما داریم پزشکی را تربیت می کنیم که باید جامع الاطراف باشد. باید حواسمان باشد که نباید پزشکی برای صرفا نسخه نویسی تربیت کنیم و باید بُعد روحی و روانی و اخلاقی این فرد را هم درنظر بگیریم. همان بحث مهارت عملی را باز یادآوری می کنم که متاسفانه در علوم پزشکی ما ضعیف است، در حالی که دانشجوی پزشکی باید دائما ضمن آشنایی با تجهیزات روز دنیا، با مباحث عملی آن درگیر باشد، آموزش پزشکی باید با توجه به شرایط جامعه و دنیا به روز رسانی شود، آموزش های تئوری زمانی نتیجه مطلوبی دارد که بیشتر از آن در حیطه آموزش های عملی کارشده باشد.
-چه نمره ای به سیستم آموزش پزشکی کشورمان می دهید؟
با ارفاق، ۱۰. چون معتقدم در حیطه آموزش و تعلیم و تربیت باید به عدد آدم ها روش داشته باشیم که متاسفانه چنین چیزی را شخصا به عنوان معلم و پزشک در نظام آموزشی کشور به ویژه در علوم پزشکی ایران، نمی بینم. امروز استاد ما حوصله ندارد پای صحبت دانشجو بنشیند و بعد همین آموزه در مواجه با بیماران اجرا می شود، نه تنها حوصله شنیدن حرف بیمار را ندارد که گاهی حتی حوصله شرح حال گرفتن دقیق را هم ندارد و نتیجه اش پرسش قبلیتان می شود. البته یکی از علل بسیار مهم این چرخه را فراموش نکنیم که وقتی استاد ما وقتی دانشجوی ما تحت سخت ترین فشارهای اقتصادی و کاری هستند، وقتی نه رفاه و آسایش درستی دارد و نه درآمد و امنیت شغلی، نمی توان انتظاری بیش از این داشت.
دیدگاهتان را بنویسید