بزرگترین بیمارستان «ام اس» خاورمیانه در تهران افتتاح میشود
تشییع و تدفین ابراهیم رئیسی رئیس جمهور، حسین امیرعبدالهیان وزیر امور خارجه، آیت الله آل هاشم امام جمعه تبریز، مالک رحمتی استاندار آذربایجان شرقی، امیر سرتیپ دوم خلبان سید طاهر مصطفوی، سرتیپ دوم خلبان محسن دریانوش، سرهنگ دوم فنی بهروز قدیمی، سید مهدی موسوی رئیس یگان حفاظت رئیس‌جمهوری، هریک درمیان سیل جمعیت عزادار انجام شد.
بدرقه ای کم نظیر و به یادماندنی که چشم جهانیان را خیره کرد. همه آمده بودند از پیرو جوان و زن و مرد، از چپی ها و راستی ها تا مسیحی و کلیمی و یهودی و سران کشورهای خارجی. البته غائبان و حاضران داخلی و خارجی در مراسم آیت لله رییسی و امیرعبدالهیان از دوربین رسانه ها پنهان نماند.
ناگفته نماند که، ابهام درعلت سقوط هلیکوپتر و سوالاتی از این دست، بیشترین موضوعی بود که در گفتگو با مردم عادی مطرح می شد. همچنین صفاتی چون مظلوم، مهربان، پدر، مردمی، با اخلاق، جهادگر خاموش، از جمله عناوینی بود که اقشار مختلف از سطوح گوناگون جامعه در توصیف رئیس دولت سیزدهم و وزیر امورخارجه اش بیان می کردند. اشک ها صادقانه بود و شیون ها از اعماق جان. شاید بتوان گفت که این خروش خودجوش برای استقبال و بدرقه پیکر مردان سیاست نیز همانند تشییع آیت لله بهشتی، رجایی، باهنر، امام خمینی، آیت لله هاشمی رفسنجانی و سردار قاسم سلیمانی، از کم نظیر ترین تکرارها در تاریخ اجتماعی معاصر ایران به شمار می آید.
و بالاخره، پس از ساعت ها اشک و زجه عزاداران، پیکر سید ابراهیم رئیسی که از سال‌ها پیش وصیت کرده بود تا پس از درگذشتش در رواق دارالسلام حرم مطهر رضوی و نقطه‌ای که بین مشهدی‌ها به پایین‌پای حضرت معروف است به خاک سپرده شود، دراین منزلگاه آرام گرفت. پیکر حسین امیرعبدالهیان نیزدر شبستان حرم شاه عبدالعظیم و پیکر سایر کادر همراه و پرواز نیز هریک در شهرهایشان به آغوش خاک سپرده شدند.
بدون شک عملکرد رئیس دولت سیزدهم و وزیر امور خارجه اش نیز مانند دیگر ادواری ها بدون کم و کاست نبود، اما نمی توان از اقدامات خوبشان هم صرف نظر کرد. به عنوان مثال نمی توان در مدیریت داخلی کشور ، افزایش ۵۰ درصدی سرانه مستمری خانواده‌های تحت پوشش نهادهای حمایتی- مردمی سازی یارانه‌ها و شناسایی ۲۴ میلیون نفر دهک اول تا سوم ضعیف جامعه- حمایت از فعالیت شرکت‌های دانش بنیان و فن‌آوری- ارتقا جایگاه ایران در نظام نوآوری جهانی و رسیدن به پله ۵۷ را نادیده گرفت. یا دستاوردهای ارزشمند امیرعبدالهیان در روابط منطقه‌ای و موضوعات حساس و مهمی مانند قفقاز، آذربایجان، عربستان و … که غیرقابل انکار است. از طرفی شاید همین حضور چندین میلیونی نیز به نوبه خود مهر تائیدی بر این ادعا باشد.
به هرترتیب ایران بازهم یکی دیگر از غم انگیزترین روزهایش را پشت سرگذاشت. حوادثی که هرگز از حافظه های تاریخی پاک نمی شود و باید توضیحات شفاف و قانع کننده ای را برایش ارائه داد تا حتی الامکان معادلات بدخواهان و متخاصمان درست از آب درنیاید.
و اما درپایان بدنیست یادآورشویم:” اگرچه آخرین “پرواز ماموریتی” مسافران هلیکوپتر بل ۲۱۲ با شاید و اگرهای های فراوانی همراه است و پرونده اصلی آنچه باعث وقوع این سانحه شده از عوامل جوی تا تئوری های توطئه، نباید به سایر بایگانی ها بپیوندد، با این حال حواسمان باشد که نظام برای قاطبه ملت مهم است و سکاندارانش همچنان برای اکثر مردم محبوبیت دارند، بنابراین، قدر این نعمت را در عمل و نه درشعار و شوآف بدانید و این انسجام عاطفی کشورمان را با صداقت حفظ کنید”.
دیدگاهتان را بنویسید